Jańske rejtowanje

Wuski poměr luźa k pśiroźe wótbłyšćujo se na wósebny part w Jańskem swěźenju. Luźe su wěrili, až wót Jańskeje nocy wuchadaju wósebne gójarske mócy. Jańske rejtowanje woplěwa se źinsa jano hyšći w Kozlem w Dolnej Łužycy, a to na jadnej njeźeli wokoło 24. junija. Młoźeńc, kótaremuž se groni Jan, pśedstajijo něgajšnego ducha rosćenja, kenž jo měł luźecu pódobu. Źowća jomu pśišyju na drastwu módrackowe pletwy, ruce a noze se wobwiju z wójku. Za głowu se nawijo na kronu pódobna maska ze sćiny, kótaraž se wobwijo z nejrědnjejšymi kwětkami zagrody a z wutkami. Tak pśegotowany rejtujo Jan gromaźe ze swójimi pśijaśelami pśez wjas na gołe pólo. Pśed rejtarjami du źowća w běłych šatach z módrymi a cerwjenymi smugami. Gaž su na swěźenišćo dojšli, rejtujo Jan zědne raze ze swojim pśewodom pśez mań pśiglědarjow. Pśewóźarje maju nadawk, Jana pśed pśiglědarjami šćitaś, kenž kśě jogo z kónja śěgnuś, aby jomu kwětki wukšadnuli. Pó casu stupiju pśewóźarje jaden za drugim slědk, až Jan jano hyšći sam rejtujo. Akle něnto raźijo se pśiglědarjam, jogo zaźaržaś a jogo „wobskubaś“. Wudobyte kwětki deje gluku wobraźiś. Pótom śěgnu z muziku slědk do gósćeńca, źož źeń pśi wjasołej reji wuklincyjo.